Κέλυ Νικολαΐδου: Η προσωπική μου εμπειρία συνετέλεσε στην απόφασή μου να γράψω «Το χρώμα της ελπίδας»

Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη 

Η Κέλλυ Νικολαΐδου είναι καθηγήτρια Αγγλικών και ζει στην Αθήνα. Λατρεύει τη θάλασσα και τους δημιουργικούς ανθρώπους. Η ίδια θεωρεί πως ένα βιβλίο μπορεί να σε ταξιδέψει πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε όχημα και στόχος της είναι να κάνει τους αναγνώστες συνοδοιπόρους της σε αυτές τις διαδρομές. Το μυθιστόρημα «Το χρώμα της ελπίδας» είναι η πρώτη συγγραφική της απόπειρα και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή. 

ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: «Το χρώμα της ελπίδας» είναι ο τίτλος μυθιστορήματός σας που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Από τι προσδιορίζεται το χρώμα της ελπίδας;

ΚΕΛΛΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ: Το χρώμα της ελπίδας προσδιορίζεται από  τα βιώματα και τις ανάγκες μας.  Είναι σημαντικό πέρα και πάνω από όλα τα δεδομένα να βάζουμε την πίστη και την ελπίδα για κάτι καλύτερο και ουσιαστικότερο. Στην πραγματικότητα, είναι μονόδρομος, όπως ακριβώς και  για την Κορίνα, την κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, η οποία καλείται να δώσει σχήμα και χρώμα στην ελπίδα ως αντίβαρο στις αρνητικές της σκέψεις.

Μ.Γκ.: Με τι έρχεται σε επαφή ο αναγνώστης στις σελίδες του βιβλίου;

Κ.Ν.: Ο αναγνώστης έρχεται σε  επαφή με τον κόσμο μιας καταπιεσμένης καλλιτεχνικής φύσης.  Η ηρωίδα  βιώνει μια τραυματική εμπειρία μέσα από την οποία αφυπνίζεται. Τα θέλω της κρύβονται  στο πατάρι των εφηβικών αναμνήσεων αλλά,  όπως όλα τα απωθημένα, έτσι και αυτά έρχονται κάποια στιγμή στο φως  και μαζί τους συμπαρασύρουν και όλους όσους αφορούν. 

Μ.Γκ.: Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη αφορμή ώστε να γράψετε ένα μυθιστόρημα που περιλαμβάνει τον καρκίνο του μαστού;

Κ.Ν.: Η προσωπική μου εμπειρία  και η γνωριμία μου με  γυναίκες που διένυσαν την ίδια διαδρομή συνετέλεσαν στην απόφασή μου να γράψω «Το χρώμα της ελπίδας».  Δεν είναι εύκολο να σκαλίζεις παλιές πληγές ούτε να φέρνεις στον νου αξιόλογους ανθρώπους που δεν είχαν την τύχη να συνεχίσουν όπως εσύ.  Στην αρχή κάθε που το άγγιζα, πονούσα. Ήταν όμως σημαντικό για μένα να το φέρω στα μέτρα μου και να συμπεριλάβω μερικούς αληθινούς χαρακτήρες σε μια φανταστική ιστορία έτσι ώστε να μπορώ να τους έχω πάντα μαζί μου.  

Μ.Γκ.: Κεντρική σας ηρωίδα είναι η Κορίνα. Της έχετε δώσει δικά σας χαρακτηριστικά;

Κ.Ν.: Στο παρελθόν, ήμουν ένας άνθρωπος που ζούσε μόνο για να προλάβει τον χρόνο και τις υποχρεώσεις του.  Δεν υπήρχε διέξοδος ακόμα κι όταν δεν πήγαινε άλλο, όταν το σώμα  και το μυαλό μου χτυπούσαν καμπανάκια. Όχι πως ο άνθρωπος αλλάζει αλλά όταν σου συμβεί κάτι τόσο σοβαρό, αρχίζεις  και αναθεωρείς  και κάπου ζυγίζεις τα πράγματα. Έτσι λοιπόν,  έφτασε και για μένα η ώρα που έπρεπε να κάνω πολύ συνειδητά τις επιλογές μου. Ή θα συνέχιζα στο ίδιο μοτίβο κρατώντας την ψυχή μου διψασμένη ή θα άλλαζα και θα έδινα στη ζωή μου νόημα. Νομίζω ωστόσο ότι οι ομοιότητες σταματούν σε αυτό το σημείο. 

Μ.Γκ.: Πού οφείλεται η εξάρτηση του Θωμά από τους γονείς του και η κακή τους σχέση με τη νύφη τους Κορίνα;

Κ.Ν.: Ο Θωμάς έχει πειστεί πως οι γονείς του είναι αβοήθητοι και μόνοι, κάτι που  φροντίζουν να του υπενθυμίζουν  διαρκώς τόσο με τα λόγια όσο και τις πράξεις τους. Τον απασχολεί περισσότερο να αποφύγει τις συγκρούσεις θεωρώντας ότι έτσι κρατάει τις ισορροπίες. Η κακή  σχέση των γονιών του με την Κορίνα απορρέει άμεσα από την αδυναμία του Θωμά να βάλει τα όριά του.  Έτσι βλέπουμε ένα ζευγάρι, που αγαπιέται και στέκεται ενωμένο  και δυνατό  απέναντι στην ασθένεια,  να  κινδυνεύει να χωρίσει εξαιτίας τρίτων. 

Μ.Γκ.: «Δεν κάνεις κάτι να με βοηθήσεις όταν δέχομαι επίθεση» αναφέρει η Κορίνα στον Θωμά για τους γονείς του. Πώς αντιμετωπίζει ο Θωμάς την ασθένειά της και πώς οι γονείς του;

Κ.Ν.: Αρχικά, ο  Θωμάς φοβάται όσο κι εκείνη – δεν μπορεί να διανοηθεί τη ζωή του μακριά της. Δυστυχώς, αυτός ο φόβος δεν είναι αρκετός ώστε να τον κάνει να αλλάξει τις προτεραιότητές του. Παρακολουθώντας τη μεταμόρφωσή της γυναίκας του, ωστόσο, πείθεται πως θα βγει νικήτρια από την περιπέτειά της και αρχίζει να ανησυχεί για τη δική του θέση όταν η θύελλα θα έχει περάσει. Οι γονείς του βλέπουν την ασθένειά της ως επιβεβαίωση όλων όσων φοβόντουσαν.  Στα μάτια τους, είναι μια γυναίκα «ζαχαρένια», που δεν αντέχει τις κακουχίες. Η ατάκα του πατέρα του: «Εγώ διάλεξα γερό σκαρί με φαρδιά λεκάνη και δυνατά πόδια» μας δείχνει ξεκάθαρα πώς αντιμετωπίζουν την ασθένειά της. 

Μ.Γκ.: Η ίδια πώς την αντιμετωπίζει;

Κ.Ν.: Στην αρχή πανικοβάλλεται, κρατάει τα συναισθήματά της για τον εαυτό της και κάνει σπασμωδικές κινήσεις, τρομάζοντας τους δικούς της και τον ίδιο της τον εαυτό.  Ο Γιάννης τη βοηθάει να φτιάξει τον κόσμο της.  Και τότε, βλέπει το παράδοξο.  Καθώς αλλάζει τη ζωή της, η νόσος δεν παίζει ιδιαίτερη σημασία γιατί ο κόσμος της –όσο κι αν κρατήσει– είναι όμορφος και πλήρης. 

Μ.Γκ.: Έχετε βιώσει κάποια από τα συναισθήματα των ηρώων σας;

Κ.Ν.: Ποιος δεν έχει βιώσει; Εννοείται πως έχω χάσει αγαπημένους ανθρώπους κι έχω συγκλονιστεί συθέμελα. Και βέβαια, έχω εισπράξει τόσο την επιδοκιμασία όσο και την απόρριψη από ανθρώπους που δεν φανταζόμουν. Έτσι είναι η ζωή. Εάν δεν δεις τα κάτω της δεν μπορείς να εκτιμήσεις τα πάνω της. 

Μ.Γκ.: Γιάννης βοηθάει την Κορίνα μέσω της βιοενέργειας και της αυτοσυγκέντρωσης. Τι είναι αυτό που ανακαλύπτει η Κορίνα για τον εαυτό της;

Κ.Ν.: Το πρώτο πράγμα που ανακαλύπτει είναι ότι το υποσυνείδητό της προσπαθεί να της μιλήσει.  Ανοίγει τα αυτιά της στις εσωτερικές κραυγές της και πιάνει το πινέλο.  Σιγά σιγά, αρχίζει να πετάει όλα τα βαρίδια που κουβαλάει στις πλάτες της. Οι συμβάσεις στην εργασία, στον γάμο και στις υπόλοιπες σχέσεις της δεν την αφορούν πλέον. Αποζητά την ουσία και δεν συμβιβάζεται με τίποτα λιγότερο. 

Μ.Γκ.: «Παντού βλέπουμε εμπόδια επειδή σκεφτόμαστε τους άλλους» αναφέρει ο Γιάννης στην Κορίνα. Πού οφείλεται η ανάγκη να σκεφτόμαστε τους άλλους περισσότερο από τον εαυτό μας;

Κ.Ν.: Κάποιοι θέλουν να κάνουν τους γύρω τους ευτυχισμένους. Για άλλους είναι σημαντικό να είναι τα καλά παιδιά ώστε να είναι πάντα αρεστοί. Όπως και να έχει, η αποδοχή του κόσμου συντελεί στην αυτοεκτίμηση. Το θέμα είναι να ακούμε τις ανάγκες μας και να μην ζούμε μόνο για τους άλλους φυσικά γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει, όπως λέει και ο μεγάλος μας ποιητής Ελύτης στο «Παράπονο». 

Μ.Γκ.: Η ζωγραφική για την Κορίνα είναι μια διέξοδος στις αντίξοες συνθήκες ή κάτι περισσότερο;

Κ.Ν.: Η ζωγραφική αποτελεί το όχημα εξέλιξης της ηρωίδας, την βγάζει από τη μίζερη καθημερινότητά της και την ταξιδεύει σε  καινούριους τόπους. Είναι η μεγάλη της αγάπη, την οποία εγκατέλειψε λόγω των πιέσεων που δέχτηκε από τον πατέρα της όταν ήταν μικρή.  Σε αυτή τη φάση της ζωής της, δεν είναι απλώς μια διέξοδος, είναι το νόημα όλων.  

Μ.Γκ.: Τι ήταν αυτό που φοβόταν ο Θωμάς στην προσωπική εξέλιξη της Κορίνας με αφορμή την ασθένειά της;

Κ.Ν.: Ξεκάθαρα φοβάται ότι με την καινούρια Κορίνα,  τίποτα δεν είναι δεδομένο. Καθώς  εκείνη ανακαλύπτει τον εαυτό της από την αρχή, αναδύονται οι διαφορές τους. Στις αποκαλύψεις της την Μεγάλη εβδομάδα, ο Θωμάς  έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο να τη χάσει. Αντιλαμβάνεται πως θα πρέπει επιτέλους να πάρει αποφάσεις σε σχέση με τους γονείς του και τη γυναίκα του. Αν και είναι κάτι που αποφεύγει επιμελώς,  συνειδητοποιεί πλέον  πως θα πρέπει να ξεβολευτεί και να δράσει αν όντως επιθυμεί να την κρατήσει πλάι του. 

Μ.Γκ.: «Δεν άντεχε άλλο τη μοναξιά στην οποία την είχε καταδικάσει με τη στάση του» γράφετε για την Κορίνα και τον σύζυγό της Θωμά. Τι την εμπόδιζε να του ανοίξει την καρδιά της για όλα όσα αισθανόταν;

Κ.Ν.: Η Κορίνα θέλει να του ανοίξει την καρδιά της γιατί αντιλαμβάνεται  πως οι πράξεις της είχαν ως στόχο τον ίδιο. Καθώς του απαριθμεί όλα όσα την πλήγωσαν, ο Θωμάς αρχικά  χρησιμοποιεί την πάγια τακτική του: αστειεύεται και αλλάζει θέμα, αποφεύγοντας έτσι να αποδεχτεί το πρόβλημα ή να δεσμευτεί για το μέλλον.  Όσο προχωράει με τις αποκαλύψεις ωστόσο  προκαλεί τον θυμό και τη ζήλεια του, κάτι που για άλλη μια φορά  οδηγεί σε αδιέξοδο την προσπάθειά της να μοιραστεί μαζί του όλα όσα επιθυμεί. 

Μ.Γκ.: «Μπορεί να σου συμβαίνει κάτι τραγικό και την ίδια στιγμή αρκετά όμορφα πράγματα» γράφετε. Όταν συμβαίνει αυτό, ποιο από τα δυο αντιφατικά συναισθήματα επικρατεί;

Κ.Ν.: Αν δεν αφήσεις τις μικρές χαρές της ζωής να σε αγγίξουν –ιδιαίτερα όταν βιώνεις μια   τραυματική εμπειρία–  δεν μπορείς να συνεχίσεις.  Δικαιούσαι να κλάψεις, να «χτυπηθείς»  και να βυθιστείς  στο κενό αλλά νομίζω –όπως είπα και πριν– πως είναι μονόδρομος. Η ζωή έχει τον τρόπο να σε κερδίζει. Ας μην ξεχνάμε πως μόνο μέσα από τις δυσκολίες χτίζουμε τη δύναμή μας. 

Μ.Γκ.: Με ποια συναισθήματα βιώσατε τη συγγραφική συμπόρευση με τους ήρωές σας;

Κ.Ν.: Αγάπησα όλους τους ήρωες γιατί ήταν τρωτοί και πολύ αληθινοί. Η συγκίνηση θα έλεγα πως ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα αλλά βρέθηκα επίσης να γελάω αβίαστα σε μερικά σημεία.  Όσο για την ελπίδα, από την οποία εμπνεύστηκα τον τίτλο, θεωρώ πως είναι διάχυτη στις σελίδες του βιβλίου.  

Μ.Γκ.: Ποιο σημείο του βιβλίου σας συγκίνησε περισσότερο κατά τη συγγραφή του;

Κ.Ν.: Όλες οι σκηνές στις οποίες εμφανίζεται η Ματίνα με συγκίνησαν πολύ, ίσως επειδή είχα στο μυαλό μου ένα υπαρκτό πρόσωπο που είχε περίπου την ίδια πορεία με αυτή την ηρωίδα. Συγκινήθηκα επίσης ιδιαίτερα με τον αγώνα της Κορίνας στον τοκετό της ξαδέλφης της (δε θα ήθελα να αναφέρω κάτι περισσότερο για ευνόητους λόγους). 

Μ.Γκ.: Σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη και σας εύχομαι καλοτάξιδο το βιβλίο σας.

Κ.Ν.: Εγώ σας ευχαριστώ  για την πολύ όμορφη συζήτησή μας. Να είστε καλά!

*Το μυθιστόρημα «Το χρώμα της ελπίδας» της Κέλλυς Νικολαΐδου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή

Πηγή: NOW24