Η Χρυσούλα Διπλάρη μιλά στην Νίκη Μουσούλη και την στήλη Συγγραφόλογα, για το βιβλίο της “Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα”
Χρυσούλα καλώς ήρθες, πες μας κάποια πράγματα για εσένα ώστε να σε μάθει καλύτερα το αναγνωστικό κοινό.
Χρυσούλα Διπλάρη: Καλώς βρεθήκαμε! Θερμά ευχαριστώ για την πρόσκληση!
Εγώ λοιπόν ζω στον Πειραιά, σπούδασα διακόσμηση και σχέδιο και για πολύ καιρό ασχολήθηκα με την κατασκευή αντικειμένων τέχνης. Όταν έκλεισε αυτός ο κύκλος, άρχισα να γράφω ιστορίες και στίχους. Η γραφή ωστόσο είναι από τις πιο παλιές μου αγάπες, μιας και γράφω διάφορα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πρόσφατα εκδόθηκε το τρίτο μου βιβλίο από τις εκδόσεις ΠΝΟΗ.
Διαβάζεις, και αν ναι, ποια λογοτεχνικά είδη επιλέγεις;
Χ.Δ.: Διαβάζω πολύ, σχεδόν τα πάντα. Έχω ωστόσο μια μικρή αδυναμία στα ιστορικά μυθιστορήματα, που πέρα από την πλοκή, μπορούν να μεταγγίσουν και γνώσεις.
Προτιμάς έλληνες ή ξένους συγγραφείς;
Χ.Δ.: Προτιμώ συγγραφείς που με εμπνέουν, με συναρπάζουν και με προκαλούν να γράφω ενδιαφέροντα κείμενα.
Η ενασχόληση σου με την συγγραφή πώς προέκυψε;
Χ.Δ.: Είμαι από τους ανθρώπους που αν δεν κάνουν κάτι δημιουργικό, αισθάνονται πως δεν κάνουν τίποτα. Όταν έκλεισε ο άκρως δημιουργικός κύκλος της ενασχόλησής μου με την κατασκευή, σκέφτηκα πως πρέπει να αξιοποιήσω την παλιά μου αγάπη για την γραφή. Και έτσι ξεκίνησε η συγγραφή…
Τι σε εμπνέει γενικά; Πώς επιλέγεις τα θέματά σου;
Χ.Δ.: Μια λέξη, μια φράση, μια εικόνα, μια περιγραφή ενός στιγμιότυπου από τρίτο άτομο, όλα αυτά και πολλά ακόμα μπορεί να είναι το έναυσμα για μια ιστορία, ή για έναν στίχο. Καμιά φορά επιλέγεις, αλλά τις περισσότερες φορές σε επιλέγει.
Ποιες είναι οι αγαπημένες σου λέξεις; Τις χρησιμοποιείς συχνά στο βιβλίο σου;
Χ.Δ.: Δεν είναι συγκεκριμένες λέξεις. Πιο πολύ είναι η αίσθηση που αφήνουν. Προτιμώ αυτές που χτυπάνε κατευθείαν στην καρδιά.
Ποια η δύναμη των λέξεων στη νόηση του συγγραφέα;
Χ.Δ.: Οι λέξεις είναι ένα ξόρκι μαγικό, με το οποίο μπορεί κανείς να δημιουργήσει κόσμους ολόκληρους. Ονομάζοντας με λέξεις τα πράγματα, γνωστά ή άγνωστα, δημιουργούμε ζωντανές σχέσεις μαζί τους. Άλλωστε… «εν αρχή ην ο Λόγος»…
Κατά πόσο είναι εύκολο ένας συγγραφέας να γράφει για ένα διαφορετικό κόσμο όντας παρών σε μία δύσκολη ή απαιτητική καθημερινότητα αυτού του κόσμου;
Χ.Δ.: Είναι δύσκολο να στέκεις με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο να προσπαθείς να κάνεις ένα μικρό βήμα στον κόσμο που έχεις μέσα σου. Αλλά είναι επίσης συναρπαστικό και ζωογόνο, σα να βουτάς σε καθαρά νερά για να ξεπλύνεις τη σκόνη και την κούραση της καθημερινής ρουτίνας.
«Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα», πες μου δύο λόγια για αυτό το βιβλίο. Τι σε ενέπνευσε γι’ αυτή την ιστορία;
Χ.Δ.: Ο τίτλος είναι ειρωνικός φυσικά. Οι ιστορίες όλες μιλάνε για ανθρώπους που έχουν πάθει πολλά, αλλά αισθάνονται πως όσο μπορούν να φτιάξουν μια ιστορία ακόμα, τίποτα δεν έχει χαθεί και μπορούν να συνεχίσουν και να πασχίσουν για κάτι καλύτερο. Με ενέπνευσε ακριβώς ένας τέτοιος άνθρωπος.
Από την αρχή ήξερες ότι αυτός θα είναι ο τίτλος σου ή τον άλλαξες στην πορεία;
Χ.Δ.: Ναι, από τον τίτλο ξεκίνησαν όλα. Γύρω από αυτόν χτίστηκε σιγά-σιγά όλο το βιβλίο.
Πες μου λίγα λόγια, εκ των έσω, για το εκδοτικό σου σπίτι, πώς είναι το κλίμα για έναν συγγραφέα στις εκδόσεις Πνοή;
Χ.Δ.: Για την ΠΝΟΗ δεν έχω να πω, παρά τα καλύτερα. Έχει παλμό, ψυχή και θέληση. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Δώσε μας ένα στοιχείο για τα μελλοντικά σου σχέδια, ετοιμάζεις κάτι;
Χ.Δ.: Ετοιμάζω ένα μυθιστόρημα και ένα cd. Ποιος ξέρει όμως τι μπορεί να προκύψει ενδιάμεσα;
Χρυσούλα μου, σε ευχαριστώ θερμά γι’ αυτή τη συνέντευξη και σου εύχομαι ολόψυχα το βιβλίο σου να αγαπηθεί και να ταξιδέψει στις καρδιές των αναγνωστών.
Χ.Δ.: Ευχαριστώ για το κάλεσμα και τις ευχές και αντεύχομαι τα καλύτερα για όλους!
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Ευτυχώς, γιατί υπάρχουν Βαλεντίνοι που δωρίζουν και δωρίζονται, και Δωροθέες που κρύβουν τους πολλούς εαυτούς τους τον έναν μέσα στον άλλον για να αποτρέψουν την άλωση.
Ευτυχώς, γιατί δεν μπόρεσαν να μας καταπιούν οι ανεχόρταγοι που κατάπιαν τον κόσμο ολόκληρο. Ούτε καν ο «EROS», που μπορεί να είναι έρως, αλλά μπορεί να είναι και μολυσματική νόσος.
Ευτυχώς, γιατί μέσα στην τρέλα αυτού του καιρού, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που αφηγούνται παραμύθια – και «παραμυθία» σημαίνει παρηγοριά.
Ευτυχώς, γιατί εκτός από τις ιστορίες, υπάρχουν και τα ταξίδια που ξεκινάνε από την ΠΥΛΗ Ε1, αλλά καμιά φορά ξεκινάνε κι από μέσα μας. Κι όσο οι ιστορίες μάς ταξιδεύουν, θα μπορούμε να φτιάχνουμε συνεχώς καινούριες, και το ταξίδι να συνεχίζεται.
Ευτυχώς!
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Η Χρυσούλα Διπλάρη, μεγάλωσε και ζει στον Πειραιά. Σπούδασε σχέδιο και διακόσμηση εσωτερικών χώρων και ασχολήθηκε για πολλά χρόνια με την κατασκευή χειροποίητων αντικειμένων τέχνης. Είναι επίσης στιχουργός, με αρκετούς μελοποιημένους στίχους στο ενεργητικό της. Έχει εκδώσει: «Μαγ(ειρ)ικές Ιστορίες», εκδόσεις Το ανώνυμο βιβλίο, 2014 / «Τα χρονικά της Ταμπου-Ρίας», εκδόσεις Εντύποις, 2017 και «Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα», εκδόσεις Πνοή, 2020
Πηγή: WHAT IF