Η συγγραφέας Εύα Καραδημήτρη, απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις του CulturePoint.gr και μας μιλά για το πρόσφατο μυθιστόρημα της, την αξία της έμπνευσης, τα αγαπημένα της βιβλία και πολλά άλλα.
1. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά, παίζει το σημαντικότερο ρόλο για ένα επιτυχημένο έργο;
Θεωρώ την έμπνευση ώς το βασικότερο στοιχείο για την εξέλιξη ενός έργου. Είναι ο σκελετός, η βάση που θα στηρίξει την πλοκή. Χωρίς την πειθαρχία όμως, αυτό που εσείς ορίσατε σκληρή δουλειά δε μπορεί να υπάρξει επιτυχία. Νομίζω πως αυτά τα δύο συνάδουν διότι η συγγραφή είναι πολυμορφικός παράγοντας. Περνάει από διάφορα στάδια μέχρι να καταλήξει σε ένα έργο όπου αρχικά θα ικανοποιεί τον συγγραφέα. Τώρα, τι ακριβώς σημαίνει επιτυχημένο έργο αυτό βέβαια είναι μια άλλη ερώτηση.
2. Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;
Πιστεύω ότι το έντυπο βιβλίο δε θα χάσει ποτέ την αξία του. Για τους φανατικούς βιβλιόφιλους οι χάρτινες σελίδες ενός βιβλίου είναι ιερές, δε νομίζω πως η οθόνη μπορεί να εκτοπίσει το χαρτί. Η αυτονομία ενός βιβλίου δεν υπονομεύεται απο το ηλεκτρονικό κείμενο. Φυσικά ακολουθούμε την ψηφιακή εποχή που μετασχηματίζει το παλιό μέσο προς όφελος μας. Μένουμε πιστοί όμως στην υλικότητα ενός βιβλίου διότι τίποτα δε συγκρίνεται με τις αισθήσεις που προσφέρουν οι χάρτινες σελίδες.
3. Με ποιον λογοτεχνικό χαρακτήρα ταυτίζεστε και ποιον αντιπαθείτε;
Θα μπορούσα να αναφέρω αρκετά βιβλία όπου αντιπαθώ κάποιον λογοτεχνικό χαρακτήρα ή συμπαθώ. Θα σταθώ όμως στη Λουίζα, την πρωταγωνίστρια από το βιβλίο μου «Όταν οι μάγισσες δακρύζουν» όπου βρήκα την απόλυτη ταύτιση και παράλληλα την πιο ενδόμυχη αντιπάθεια. Ο συγκεκριμένος λογοτεχνικός χαρακτήρας έχει πολλά κοινά με εμένα κι αυτό με ενοχλεί. Με καθρεφτίζει… Κάποιες φορές ο εαυτός μας αντικατοπτρίζεται σε κάποιον ή κάποιους ήρωες μας, συνήθως υποσυνείδητα. Η συγγραφή είναι ψυχοθεραπεία όπως συνηθίζω να λέω. Ανακαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου που δε γνωρίζεις, μισείς ή λατρεύεις. Αδιαμφισβήτητα εκτίθεσαι, προβάλλεις καταπιεσμένα κομμάτια σου τα συναρμολογείς και κατασκευάζεις ήρωες που σου μοιάζουν ή θα ήθελες να μοιάζεις.
4. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
1. Η φάρμα των ζώων (George Orwell) 2. Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια (Harper Lee) 3. Περί τυφλότητος (Jose Saramago) 4. Η φόνισσα (Αλεξανδρος Παπαδιαμάντης) 5. Ο ξένος (Αλμπέρ Καμύ)
5. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Ντίνο Χριστιανόπουλο, Κατερίνα Γώγου, Αλκυόνη Παπαδάκη, Λεό Μπουσκάλια, Κωνσταντίνος Καβάφης, Νίκος Καζαντζάκης, Πηνελόπη Δέλτα, Φωτεινή Φραγκούλη.
6. Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά την τελευταία σας δημιουργία;
Το βιβλίο μου «Όταν οι μάγισσες δακρύζουν», από τις εκδόσεις Πνοή, δηλώνει μια ιδιαίτερη σύνθεση του ανθρώπινου στοιχείου με το θεικό κομμάτι της ύπαρξης. Δηλώνει την ουσία της μαγείας που τελικά δεν είναι κάτι μεταφυσικό αλλά κάτι απολύτως φυσικό και φυσιολογικό για την ανθρώπινη υπόσταση. Είναι μια ωδή στη γυναικεία ύπαρξη. Ένας επαναπροσδιορισμός των πεποιθήσεων που μας ακολουθούν απο κούνια και ορίζουν υποσυνείδητα τη ρότα της ζωής μας. Ένας αλληλοσπαραγμός μιας πρώιμης ενηλικιώσης με τα επακόλουθα της. Η προσωπική λύτρωση του πόνου σε ευλογία. Η πλήρη ανάληψη της ευθύνης της ζωής μας που τόσο μας φοβίζει. Άραγε δακρύζουν οι μάγισσες απο το φόβο της απόλυτης δύναμης τους;
7. Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από τα βιβλία σας;
«Η ζωή έχει πάντα ανατροπές, ποτέ δεν ησυχάζει. Θα σε τσιγκλάει εκεί που δεν το περιμένεις, μα να χαμογελάς για να ξορκίζεις το κακό κι εκείνο μόνο ανεπαίσθητα θα σε αγγίζει»
8. Με ποιο τραγούδι ή και άλμπουμ θα “ντύνατε” μουσικά ένα έργο σας;
Υπάρχει ήδη μουσική επένδυση για το βιβλίο μου με τον ομώνυμο τίτλο «Οταν οι μάγισσες δακρύζουν». Είναι ένα ποίημα- νανούρισμα που αναφέρεται μέσα στις σελίδες του βιβλίου σε στίχους δικούς μου και την ερμηνεία απο έναν ταλαντούχο τραγουδιστή τον Βάιο Τσιάρα. Όποιος επιθυμεί μπορεί να το αναζητήσει στο You Tube.
9. Αναγνωρίζετε γρήγορα τα λάθη σας και ποια συγχωρείτε ευκολότερα στους άλλους;
Εάν νιώσω οτι κάπου φταίω το αναγνωρίζω και το δηλώνω. Θεωρώ δίκαιο τον εαυτό μου αν και ίσως λίγο αυθόρμητο. Δεν κρατάω ποτέ κακία και πάντα συγχωρώ. Δε μου αρέσει να κουβαλάω στη ψυχή μου αρνητικά συναισθήματα. Με δηλητηριάζουν. Σε αυτή τη ζωή ερχόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι και όχι καταδικασμένοι να ενσωματώνουμε ανούσιες πικρίες.
10. Αν για την καριέρα σας έπρεπε να απομακρυνθείτε σημαντικό διάστημα από την οικογένεια σας, θα το κάνατε;
Φυσικά. Η οικογένεια θα πρέπει πάντα να στηρίζει τα όνειρα κάποιου μέλους κι όχι να κόβει τα φτερά για ανέλιξη.
11. Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;
Θα πω το γνωστό…για ένα παραμύθι ζούμε, την αλήθεια την ξέρουμε. Είμαι φανατική του ρομαντισμού, κάτι που στις μέρες μας χάνεται. Προσωπικά θα έλεγα πως χρειάζεται ένας ρεαλιστικός ρομαντισμός, η αλήθεια μέσα στο όνειρο…ουτοπικό; μπορεί…
Η Εύα Καραδημήτρη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Σπούδασε ειδικός προσχολικής αγωγής για ΑΜΕΑ. Εργάστηκε ως παιδαγωγός σε παιδικούς σταθμούς και απασχολήθηκε σε κατασκηνώσεις και ιδρύματα ειδικής αγωγής στην Αττική. Έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα ζώα, στη φύση και στα παιδιά. Το “Ποτάμι με τα μαύρα βότσαλα” είναι η πρώτη της συγγραφική απόπειρα, αλλά από παιδί, στην ηλικία των δέκα ετών, είχε ήδη φτιάξει τη δική της ποιητική συλλογή, κόμιξ και τραγούδια. Η καλλιτεχνική της φύση ήταν αρκετά έντονη με έφεση στο τραγούδι και τη ζωγραφική. Το 2019 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα “Όταν οι μάγισσες δακρύζουν” από τις εκδόσεις Πνοή.
Πηγή: CulturePoint.gr