Αν ήταν ένοχος

Σχόλιο για το εάν είναι ένοχος, ή όχι…

Σαφώς ο συγγραφεύς είναι «ένοχος», αλλά του αναγνωρίζεται το ελαφρυντικό της αποδόσεως των βαθυτέρων σκέψεών του υπό μορφήν ενός ακόμη «αστυνομικού μυθιστορήματος»
Ειδικότερα,
η συγγραφή ενός πονήματος, βιβλίου, ή άρθρου, εκφράζει πιθανά την ανάγκη του συγγραφέως να μοιραστεί σκέψεις, εμπειρίες, βαθύτερα συναισθήματα, αγωνίες πού τον απασχολούν, σε συνδυασμό με την κοινωνική του μόρφωση/ανατροφή συνεπικουρούμενα από τη μετέπειτα ακαδημαϊκή μόρφωση, αλλά και τις μέχρι τότε εμπειρίες ζωής, τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Σε κάθε βιβλίο ο αναγνώστης, ταυτίζεται τις περισσότερες φορές με κάποιον ήρωα, αναγνωρίζει σημεία πού ίσως ταυτίζονται με την προσωπικότητά του, ονειρεύεται ότι συμμετέχει κι ο ίδιος, αλλά και φαντάζεται πώς θα ήταν η ζωή του εάν είχε κάποιο χαρακτηριστικό στοιχείο εκ των χαρακτήρων του έργου.
Το βιβλίο κυλά αργά στην αρχή, πολύ καθημερινά για έναν Αξιωματικό της Αστυνομίας, αφιερωμένο στο καθήκον, πού πάντα βάζει σε δεύτερη μοίρα τις ανάγκες/υποχρεώσεις (όπως η σύζυγος τις μετρά), της οικογενείας του.
Εδώ έρχεται το αμείλικτο ερώτημα του συγγραφέως προς όλους: Μπορεί κάποιος να είναι άριστος, σε ένα απαιτητικό επάγγελμα, ενώ ταυτόχρονα να καλύπτει πλέον του κοινώς αποδεκτού, τις οικογενειακές ανάγκες/υποχρεώσεις, αλλά και τις ανελαστικές, μερικές φορές ουτοπικές απαιτήσεις του οικογενειακού περιγύρου;
Στα βιβλία βέβαια, ανάμεσα από τις τυπωμένες γραμμές, ο καθείς διαβάζει με τα δικά του μάτια κι άλλα πράγματα, που αναδύονται στην επιφάνεια με έναυσμα το βιβλίο. Π.χ. Τι θα γίνουν τα παράσημά μου, το σπαθί, τα όπλα μου όταν φύγω; Θα καταλήξουν στο Μοναστηράκι, ή θα χωθούν σε κάποιο συρτάρι γιατί δεν θα ταιριάζουν με την επίπλωση της συζύγου του υιού μου;
Ο συγγραφεύς ακροβατεί μεταξύ της οικογενειακής «γαλήνης» και στο καθήκον, σ’ όλη την αφήγησή του. Μάλλον τον απασχολεί κι αυτόν σοβαρά…
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η ακρίβεια αποδόσεως, αλλά και η λεπτομέρεια των διαλόγων και μπορώ να πω ότι τους διασκέδασα. Εκεί φαίνεται ο πλούτος γραφής, αλλά και το κοινωνικό υπόβαθρο.
‘Όμως ξαφνικά, η εισροή πληροφοριών και η πλοκή μεγιστοποιούνται, το αφήγημα κινείται ταχύτατα, και ναι εκεί, θέλεις να το συνεχίσεις απνευστί μέχρι τέλους.
Ιδιαιτέρη εντύπωση μου έκανε η αναφορά και ο προβληματισμός σχετικά με τους πιθανούς διαλόγους/απαντήσεις, οι οποίες δυνητικά θα μπορούσαν να έχουν δοθεί σε κάποιες κρίσιμες στιγμές από όλους μας… Όλοι το έχουμε αναλογισθεί, ο γιατρός όμως το κατέγραψε.
Ομολογώ ότι περίμενα μια τουλάχιστον ερωτική συνεύρεση με τη γραμματέα του πρωταγωνιστού, για να τον συγχαρεί, να του συμπαρασταθεί, αλλά και να τον παρηγορήσει, δηλαδή, τουλάχιστον τρείς… Όσο πλησίαζε το τέλος και δεν, απογοητευόμουν.
Κλείνω σημειώνοντας ότι ο «γιατρός» ζει μια ζωή κινούμενος σε αυστηρά καθορισμένα όρια, διαβάζοντας για να γίνει, διαβάζοντας για να παραμείνει, αλλά και για να είναι ακριβής σε αυτά πού θα διαβάσει στις εξετάσεις των ασθενών του. Εκτιμώ ότι η συγγραφή ενός μυθιστορήματος, πέραν της αρχικής συλλήψεως της πλοκής, έχει μεγάλο κόπο και κόστος κατά τη μεταφορά του στο χαρτί. Αλλά αυτή ίσως είναι και η ευχαρίστηση, η δικλείδα ασφαλείας για την ψυχική υγεία και ανακούφιση του γιατρού/συγγραφέως.
Με ιδιαίτερη εκτίμηση,
Γιώργος Σπ.Θεριανός
Απόστρατος Ναυτικού