Καπράγια, Τοσκανικό Αρχιπέλαγος, Φεβρουάριος 1914
«Μου είπαν πως η Οφέλια δεν υπάρχει. Το είπε κι ο γιατρός. Πρώτη φορά ερχόταν γιατρός στο σπίτι, πρώτη φορά έβλεπα από κοντά κάποιον ξένο. Του άρπαξα το χέρι και του έδειξα την Οφέλια. “Κοίτα! Τη βλέπεις;” Κοίταξε εκεί που έδειχνα και στράφηκε προς το μέρος μου. Έβαλε το χέρι στο μέτωπό μου. “Έχεις πυρετό” μου είπε μόνο. “Τη βλέπω, σε κοιτάζει” επέμεινα. «Είναι ο πυρετός. Όταν περάσει, θα φύγει κι αυτή μαζί του”.
»Θέλησα να του πω πως υπήρχε και πριν από την αρρώστια, μα η νόνα Γκρατσιέλα μου έκανε νόημα να μη μιλήσω. Έτσι, έκλεισα τα μάτια για να μη βλέπω. Κι από κείνη τη μέρα όλα άλλαξαν. Η Οφέλια ερχόταν στα όνειρά μου κι έμενε όταν ξυπνούσα – ένας εφιάλτης που μόνο ο Αγκοστίνο μου μπόρεσε να σπάσει.
»Γεννήθηκα με το σημάδι του διαβόλου που φέρουν όλα τα θηλυκά της γενιάς της Γκρατσιέλας, κι όπου πάμε, σπέρνουμε κακοτυχία, φονικά, κι ο τόπος ερημώνει. Είμαι η Ρομίνα και σήμερα είναι η τελευταία μέρα που ζω».
Μια σειρά από φονικά συνταράσσει τη μικρή κοινωνία της Καπράγιας. Σ’ αυτά προστίθεται μια επιδημία ευλογιάς, και οι μέρες γίνονται όλο και πιο σκοτεινές. Η παράνοια, ο φόβος και ο θρησκευτικός φανατισμός παίρνουν τα ηνία, και όλοι ψάχνουν το εξιλαστήριο θύμα.
Οι ήρωες, παγιδευμένοι στα στενά πνευματικά και γεωγραφικά όρια του νησιού, πασχίζουν να περισώσουν ό,τι μπορούν από τις επιθυμίες τους, ερχόμενοι σε ευθεία σύγκρουση με τις κοινωνικές επιταγές.
Το τέλος έρχεται με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μνήμες ανασύρονται, και η τραγική αλήθεια ρίχνει άπλετο φως στο σκοτάδι.
Θεώνη Κωνσταντοπούλου –
ΚΑΠΡΑΓΙΑ
ΠΕΜΗ ΓΚΑΝΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΗ
📚 Η άποψή μου 📚
Σας έχει τύχει ποτέ να επισκεφτείτε ένα μέρος που παρόλη την ομορφιά του σας προκαλεί έναν αδιόρατο φόβο;
Ένα τέτοιο μέρος είναι η Καπράγια….
📖” Άγριες οι νύχτες στο νησί. Άγρια τα ριζικά των ανθρώπων. Τρομακτικά τα μυστικά.”
Η κυρία Πέμη Γκανά μας ταξιδεύει, με το δεύτερο αυτό μυθιστόρημά της, σ’αυτό το νησί που βρίσκεται στο Τοσκανικό Αρχιπέλαγος και μας γνωρίζει τους λιγοστούς κατοίκους και τη ζωή της κλειστής αυτής κοινωνίας του 1910 -1915.
Η ” ΚΑΠΡΑΓΙΑ ” είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, ένα βιβλίο πραγματικό λογοτεχνικό κόσμημα!
Η συγγραφέας καταφέρνει με την πρωτότυπη πλοκή και το λυρικό λόγο της να δημιουργήσει στο μυαλό του αναγνώστη ολοζώντανες εικόνες και να γεννήσει στην καρδιά του πολύ δυνατά συναισθήματα.
Οι χαρακτήρες είναι -όλοι ανεξαιρέτως- αριστοτεχνικά δουλεμένοι από την συγγραφέα, γεγονός που τους καθιστά ιδιαιτέρως αληθοφανείς.
Όλοι τους παλεύουν καθημερινά για την επιβίωσή τους και όχι μόνο. Όλοι τους ταλανίζονται από τους προσωπικούς τους δαίμονες και αγωνίζονται για την πολυπόθητη λύτρωση, μια λύτρωση που για κάποιους από αυτούς θα μείνει όνειρο απατηλό….
📖” Στα ξαφνικά όλα αλλάζουν, έτσι, δίχως προφανή λόγο. Τι είναι εξάλλου η ζωή; Μια ζαριά, μια κίνηση, ένα νεύμα τη λάθος στιγμή, ένα βλέμμα που σε παρακολουθεί ή σε ακολουθεί, τυχαία ή και όχι, μια υποψία που μπορεί να κινήσει τη και ουρανό, και όλα να γκρεμιστούν. Όταν ο άνθρωπος φοβάται, όταν θάβει τα παιδιά του, όταν το θανατικό πλανάται πάνω από τον τόπο, ψάχνει να βρει πού θα ρίξει το φταίξιμο. ”
Μια σειρά από ανεξήγητους φόνους έρχεται να συνταράξει τη μικρή κοινωνία της Καπράγιας. Σ’ αυτά προστίθεται μια επιδημία ευλογιάς και οι μέρες γίνονται όλο και πιο σκοτεινές…
📖” Τα δαιμονικά, πιο αγριεμένα από κάθε άλλη φορά, επέστρεψαν στον βράχο και γαντζωθηκαν πάνω του γελώντας με τα τρομαγμένα βλέμματα των ψαράδων. Θεριεψαν απ’την αμάθεια και τη δεισιδαιμονία που κατετρωγε πάντα τον άνθρωπο. Και γίνονταν δυνατότερα ώρα με την ώρα καθώς τρέφονταν απ’τον φόβο. ”
Παράνοια…
Φόβος…
Θρησκευτικός φανατισμός…
Ο σκοταδισμός έχει τυλίξει το νησί και όλοι αναζητούν ένα εξιλαστήριο θύμα…
📖” Κατάλαβες τώρα που σου είπα; Ποιός νοιάζεται για τον κόσμο… Δεν είναι οι άνθρωποι το πρόβλημα, ο δαίμονας είναι.”
Οι τραγικοί ήρωες θα βρεθούν παγιδευμένοι στα γεωγραφικά όρια του νησιού και θα προσπαθήσουν να περισώσουν ό,τι μπορούν από τις επιθυμίες τους δοκιμάζοντας επικίνδυνα τις αντοχές τους…
Η βασική ηρωίδα είναι η Ρομίνα, ένα παιδί που υποφέρει από μια ψυχική διαταραχή. Ο αδιάκοπος αγώνας της με τους προσωπικούς της δαίμονες πραγματικά θα καθηλώσει τον αναγνώστη.
📖” Μου είπαν πως η Οφέλια δεν υπάρχει. Το είπε ο γιατρός. Πρώτη φορά ερχόταν γιατρός στο σπίτι, πρώτη φορά έβλεπα από κοντά κάποιον ξένο. Του άρπαξαν το χέρι και του έδειξα την Οφέλια.《 Κοίτα! Τη βλέπεις;》 Κοίταξε εκεί που έδειχνα και στράφηκε προς το μέρος μου.《 Τη βλέπω, σε κοιτάζει 》 επέμεινα. 《 Είναι ο πυρετός. Όταν περάσει, θα φύγει κι αυτή μαζί του. 》
Θέλησα να του πω πως υπήρχε και πριν από την αρρώστια, μα η νόνα Γκρατσιέλα μου έκανε νόημα να μη μιλήσω. Έτσι έκλεισα τα μάτια για να μην βλέπω. Κι από εκείνη τη μέρα όλα άλλαξαν. Η Οφέλια ερχόταν στα όνειρά μου κι έμενε όταν ξυπνούσα -ένας εφιάλτης που μόνο ο Αγκοστίνο μου μπόρεσε να σπάσει.
Γεννήθηκα με το σημάδι του διαβόλου που φέρουν όλα τα θηλυκά της γενιάς της Γκρατσιέλας, κι όπου πάμε, σπέρνουμε κακοτυχία, φονικά, κι ο τόπος ερημώνει. Είμαι η Ρομίνα και σήμερα είναι η τελευταία μέρα που ζω.”
Η συγγραφέας καταφέρνει επίσης να περάσει πολύ σοβαρά μήνυμα ζωής στον αναγνώστη, δίνοντας του πολλή τροφή για σκέψη και περισυλλογή.
📖” Πώς σκίζεται στα δύο η καρδιά… Να’ναι άραγε το σώμα που ορίζει ή το μυαλό; ”
📖 ” Όσο και να φυλακίζεις το κορμί, ο νους μένει ελεύθερος να ταξιδεύει, να ονειρεύεται, και πάνω απ’ όλα να ελπίζει. ”
📖 ” Πώς ξοδεύονται έτσι οι ζωές των ανθρώπων, πόσο άδικα ξοδεύονται…”
Ο Α Παγκόσμιος Πόλεμος ξεσπά και αφήνει τους ήρωες μας μουδιασμένους. Η τραγική αλήθεια δεν αργεί να έρθει στο φως διαλύοντας το πηχτό σκοτάδι…
Τελειώνοντας την ” ΚΑΠΡΑΓΙΑ ” τολμώ να πω πως ο ψυχικός και συναισθηματικός μου κόσμος είναι πιο πλούσιος.
Το συγκεκριμένο βιβλίο που έδωσε τόσα πολλά που χαίρομαι ιδιαίτερα που κοσμεί πλέον την βιβλιοθήκη μου.
Πολλά συγχαρητήρια στην συγγραφέα, κυρία Πέμη Γκανά!!