Στα ίχνη των κόκκινων διαμαντιών

«Του φάνηκε ότι άκουσε κρότο πίσω του, πολύ κοντά του πια. Ένα τρίξιμο κλαδιού που τσάκιζε ίσως. Κι αμέσως μετά ένα φτερούγισμα πουλιού πάνω απ’ το κεφάλι του, στην κορυφή του δέντρου που τον βάσταγε. Βιαστικό, τρομοκρατημένο φτερούγισμα. Η δική του καρδιά φτερούγισε κι αυτή, τα νύχια του γαντζώθηκαν στον φλοιό του κορμού κι έγιναν ένα μ’ αυτόν. Γύρισε το κεφάλι για να δει αν ήταν οι διώκτες πίσω του πριν αρχίσει πάλι να τρεκλίζει».

Ύστερα άρχισε η περιπλάνηση σε σκονισμένους δρόμους της Αφρικής και σε ευρωπαϊκές λεωφόρους, σε αέρα και θάλασσα, στα σοκάκια ενός κονγκολέζικου λιμανιού και στα βαγόνια ολλανδικού συρμού, ώσπου ν’ ακουστεί το καμπανάκι του τελευταίου σταθμού. Μέχρι να ξεδιπλωθεί η σκιαγράφηση εκείνων που καπηλεύτηκαν τα γενόσημα της συμφοράς και να ξεπηδήσουν οι πορφυροί αστραφτεροί πειρασμοί που για χάρη τους έγιναν όλα. Ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, όπου οι ρόλοι εναλλάσσονται διαρκώς όσο το ταξίδι κυλά. Όταν διακοπεί, θα τελειώσουν όλα.