Το ελιξίριο της αιώνιας συντροφιάς
€10.00
Σελίδες: 54
Διαστάσεις: 16×23
ΙSBN: 978-618-5742-02-7
Ημερ. κυκλοφορίας: 3/2023
Συγγραφέας: Παναγιώτης Μπενέας
Σαν οπισθόφυλλο:
«Γλώσσα, όταν παρασκεύαζες τη νοσταλγία, / μήπως το παράκανες λιγάκι με το άλγος;»
Ο ποιητής, σαν άλλος αλχημιστής, αναμειγνύει λέξεις και σκαρώνει ένα ελιξίριο πολύ εσωτερικής χρήσεως. Δυσανασχετεί μέσα σ’ αυτό το «ευρύχωρο που είναι το εφήμερο» κι όλο γυρεύει κάποιο εξιτήριο απ’ την πραγματικότητά του. Αναβάλλει την ενηλικίωση ζητώντας καταφύγιο στον φλοίσβο της παιδικής ηλικίας, όμως δεν συναντά κι εκεί παρά πεντάστερα χαλάσματα. Κι άλλοτε πάλι, σαν βραδιάσει, αποθέτει ασθενή τον λογισμό του σε κάποιας πολυθρόνας το εφημερεύον κούνημα με θέα προς το αθεράπευτα ερωτηματικό φεγγάρι…
Με αίσθημα βαρύ στο λυρικό του μητρώο, εκτίει ένα ισόβιο φθινόπωρο προσμένοντας ο αναγνώστης να μοιραστεί μαζί του τη θέση στο άδειο παγκάκι.
1 κριτική για Το ελιξίριο της αιώνιας συντροφιάς
AΠΟΣΤΟΛΕΣ
Τα βιβλία μας αποστέλλονται πανελλαδικά, με courier αλλά και στο εξωτερικό μέσω των ΕΛΤΑ
ΠΛΗΡΩΜΕΣ
- Για παραγγελίες έως 30 ευρώ και πληρωμή με αντικαταβολή τα έξοδα αποστολής είναι 4 ευρώ.
- Για παραγγελίες άνω των 30 ευρώ και πληρωμή με αντικαταβολή τα έξοδα αποστολής είναι ΔΩΡΕΑΝ
- Για παραγγελίες έως 20 ευρώ και πληρωμή με χρεωστική/πιστωτική κάρτα τα έξοδα αποστολής είναι 2 ευρώ
- Για παραγγελίες άνω των 20 ευρώ και πληρωμή με χρεωστική/πιστωτική κάρτα τα έξοδα αποστολής ΔΩΡΕΑΝ
Χρήστος Λεοντίου –
Η ποιότητα των ποιητικών συλλογών που κυκλοφορούν τα τελευταία χρόνια δεν αντικατοπτρίζει την πληθώρα των εκδόσεών τους. Εξαιρώντας τη συλλογή της Σόνιας Ζαχαράτου “Το Χάος Είπε”, δε θα έλεγα ότι έχω διαβάσει κάτι πραγματικά αξιόλογο την τελευταία δεκαετία από ποιητές της λεγόμενης “Νέας Γενιάς”. Ως κορυφαίο μέσο έκφρασης πολλοί καταπιάνονται μ’ αυτό το δύσκολο είδος, προσπαθώντας με βερμπαλιστικές μεθόδους να πουν κάτι που τους αφορά ή που υποθέτουν πως αφορά κάποιος άλλους. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε -πιθανόν- φερέλπιδες ποιητές με ελάσσονα, ωστόσο, έργα και να απορούν πώς και γιατί δεν βρίσκουν τη θέση που (θεωρούν ότι) τους αξίζει. Έχω ακούσει ομότεχνούς μου να λένε πως το έργο τους μοιάζει με το έργο κάποιων σπουδαίων ποιητών και, ακόμα χειρότερα, έχω ακούσει να απορρίπτουν ασμένως και συλλήβδην τις συλλογές των τελευταίων, κάτι που αποτελεί πλέον δευτέρα φύση τους, μία ασυγχώρητη έξη. Αυτή η πεποίθηση που είχα ανέκαθεν, και εξακολουθώ να έχω, διερράγη σε κάποιο βαθμό εχθές, διαβάζοντας την ποιητική συλλογή του Παναγιώτη Μπενέα “Το ελιξίριο της αιώνιας συντροφιάς” (Εκδόσεις Ανεμολόγιο). Και λέω σε κάποιο βαθμό, λόγω του ότι τέτοιες συλλογές αποτελούν μόνο μια μικρή εξαίρεση, από τις περιπτώσεις ποιητών και “ποιητών” που προανέφερα. Αυτήν την μικρή σε έκταση, αλλά τεραστία σε ποιότητα συλλογή, είχα την τύχη να ακούσω αποσπασματικά από το στόμα του δημιουργού και έσπευσα να την αποκτήσω. Τη διάβασα ολόκληρη εχθές και έπιασα τον εαυτό μου να εθίζεται στο ασύλληπτο κάλλος των ποιημάτων του, την εσωτερικότητα και το ψυχικό του σθένος, καθώς οι στίχοι του χύθηκαν “σαν ένα καραφάκι δροσιάς στο αποξηραμένο πρόσωπο”, όπως λέει σε ένα του ποίημα. Μου θύμισε την ποίηση των Νεοσυμβολιστών και ιδιαίτερα του Ναπολέοντος Λαπαθιώτη, αλλά διαπίστωσα και χαρακτηριστικά των Παρνασσιστών. Εντούτοις, το προσωπικό του ύφος είναι τόσο μοναδικό και προσωπικό, που δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί με ευκολία σε κάποιο είδος. Ξεχωριστός τεχνίτης του λόγου, καλλιτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης, νέος σε ηλικία αλλά και σε συγγραφική ορμή, ο Μπενέας είναι πραγματικά ξεχωριστός ποιητής. Έχω την αίσθηση πως ένας σύγχρονος Mayakovsky, δε θα έμπαινε στον κόπο να γράψει ένα δεύτερο “Πώς γράφονται τα ποιήματα”, αλλά θα παρέπεμπε τους ενδιαφερομένους στην ποίηση του Παναγιώτη Μπενέα.