Βλέμμα στην ομίχλη

Δεν ξέρω τι να πω. Είμαι για περίπου ένα τέταρτο εδώ, προσπαθώντας να δω εάν πρέπει να βάλω σ’ αυτό το βιβλίο, ένα ή πέντε αστέρια. Τα ενδιάμεσα δεν υπάρχουν εδώ. Καθώς, λοιπόν, αυτό το πεδίο κρίνεται ως υποχρεωτικό, αποφάσισα να βάλω το (πολύ πιο δίκαιο) πεντάρι. Ο ενδοιασμός μου έγκειται στο εξής: το βιβλίο, έχει ένα εξαιρετικό περιεχόμενο, αλλά είναι στενάχωρο, πεσιμιστικό και μπορεί να θεωρηθεί σχεδόν καταστροφικό για τον ψυχισμό ενός αναγνώστη που θα ήθελε να διαβάσει κάτι που θα του δημιουργούσε ψυχική ανάταση. Αλλά ποιο θα μπορούσε να καταδικάσει τον Camus ή τον Kafka για τους ήρωες που καταστρέφονται μέσα στη δίνη του υπαρξιακού τους δράματος; Το βιβλίο του Χρήστου Λεοντίου με κράτησε ξάγρυπνο. Με γέμισε με απελπισία, άρχισα να αλλάζω την όψη μου απέναντι στις ανθρώπινες σχέσεις και με έκανε να σκεφτώ περισσότερο τις σχέσεις του παρελθόντος μου. Είναι πραγματικά εξαιρετικό στις τεχνικές του λεπτομέρειες. Δομικά είναι σαν στέρεο οικοδόμημα, χωρίς ελάττωμα, που σε αντίθετη περίπτωση θα μπορούσε να το γκρεμίσει και εκφραστικά έχει σπάνιες αρετές. Ο εν λόγω συγγραφέας είναι απίστευτος στη σωστή χρήση της γλώσσας και ο άριστος τρόπος στη λελογισμένη χρήση των σωστών επιθέτων σε κάθε φράση και των κατάλληλων ουσιαστικών, του επιτρέπει να σε βάζει άνετα στην πρέσα των συναισθημάτων και να σε εξουθενώνει τεμαχίζοντας την υπόστασή σου. Εάν η αξία του βιβλίου έγκειται στον τρόπο που αυτό γράφεται, το “Βλέμμα στην Ομίχλη” είναι ένα εσωστρεφές, σπάνιο συγγραφικό αριστούργημα που το τελειώνεις σε μια μέρα (ή νύχτα εάν είσαι τολμηρός). Εάν κάνεις βέβαια, το ολέθριο λάθος να το αγοράσεις για να φτιάξεις τη ζωή σου, είναι προτιμότερο να το αποφύγεις. Αλλά θέλω να είμαι δίκαιος. Αυτό το βιβλίο, πραγματικά εξαιρετικό και σαν έκδοση, με υπέροχο εξώφυλλο, χαρτί και ευανάγνωστη γραμματοσειρά, κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου, αφού το έχω τοποθετήσει σε περίοπτη θέση. Γιατί του αξίζουν τα πέντε αστέρια; Γιατί έχουμε καιρό να πονέσουμε από αυθεντικό πόνο, πραγματικών ανθρώπων με προβλήματα που ελλοχεύουν στη στροφή, διότι κανένας άλλος από την πρόσφατη λογοτεχνία δεν βάζει απέναντί σου έναν τόσο παραμορφωτικό καθρέπτη όπως έλεγε και ο Umberto Eco για την τηλεόραση, αν και σ΄ αυτήν την περίπτωση, αυτός ο καθρέπτης δεν είναι τόσο παραμορφωτικός, ώστε να μην αντιλαμβάνεσαι πως σε αφορά. Τις περισσότερες φορές τα (ελλάσσονα) μυθιστορήματα αποτελούν μονοπάτια που μας μεταφέρουν σε ονειρικούς κι ονειρεμένους κόσμους. Αυτό εδώ κατοικεί στους εφιάλτες και η αξία του οφείλεται και σ΄ αυτό, διότι το να πονάς τον αναγνώστη είναι ρίσκο. Αλλά όλοι εμείς, όταν πάρουμε το ρίσκο, θα αμοιφθούμε από ένα έργο ανώτερης διανόησης .Περιμένω εναγωνίως το επόμενό του, αν και φαντάζομαι πως ένα αντικαταθλιπτικό χαπάκι, θα μου γίνει απαραίτητο, καθώς θα γυρίζω σελίδα σελίδα τα βιβλία του Λεοντίου!

Τον Χρήστο Λεοντίου τον έμαθα μέσα από τις κριτικές του σε περιοδικά και εφημερίδες. Λόγω κάποιων συνθηκών γίναμε φίλοι στο fb και θαύμασα και τα άρθρα του κι εκεί. Η αδελφή μου μού έστειλε το καινούργιο του βιβλίο και πριν αρχίσω να το διαβάσω ήμουν έτοιμος να πω πως εάν μου άρεσε θα έλεγα ότι δεν περίμενα τίποτα λιγότερο, αλλά τελικά, η αλήθεια είναι πως εντυπωσιάστηκα πολύ περισσότερο από αυτό που φανταζόμουν. Η μοναδική του η ικανότητα να δημιουργεί εικόνες, οι γνώσεις του στην ιστορία που ορίζουν ένα σαφές ιστορικό πλαίσιο και η μοναδική, αξιέπαινη και αξιοζήλευτη χρήση της γλώσσας, τον καθιστά ένα σπουδαίο λογοτέχνη. Δε θα συμφωνήσω με τον κύριο Κόλλα, που λέει πως το βιβλίο είναι υπερβολικά στενάχωρο. Φυσικά δεν είναι αισιόδοξο ούτε χαρούμενο, αλλά βάσει αυτών που ζούμε σήμερα, την κατάθλιψη μας τη δημιουργούν οι ειδήσεις. Εάν πέσουμε στην παγίδα να αποφύγουμε τέτοια βιβλία χάνουμε την μοναδική ευκαιρία να διαβάσουμε και αυτό το εξαιρετικό βιβλίο, που μου θυμίζει κλασική λογοτεχνία. Συγχαρητήρια και στην έκδοση∙ σε όλους τους τομείς είναι μια ιδιαίτερα προσεγμένη δουλειά. Τιμή μεγάλη που αυτός ο λαμπρός και ηθικότατος άνθρωπος με θεωρεί φίλο του, εάν και άτομα του περιβάλλοντός μας προσπαθούσαν να τον κάνουν να πιστέψει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που πιστεύει για ’μένα. Αυτό αποδεικνύει και την οξυδέρκειά του.

Το βιβλίο είναι η αφήγηση των δύο κεντρικών ηρώων −του Ελιάς και της Καρολίνας− των ίδιων γεγονότων από του καθενός την οπτική γωνία. Ο Ελιάς τα αφηγείται στον δεσμοφύλακά του −έχει φυλακιστεί για ένα ειδεχθές έγκλημα το οποίο το παρουσιάζει παρακάτω ο συγγραφέας− και η Καρολίνα στον σύζυγό της.

Η αφήγηση του Ελιάς ξεκινάει από τη μητέρα του και προχωράει σε βάθος ώστε να τον γνωρίσουμε πολύ καλά. Είναι σχεδιαστής κοσμημάτων και κάνει το παν για να πετύχει. Η σύζυγός του τον στηρίζει απεριόριστα.

Την Καρολίνα τη γνωρίζει στο τρένο καθ’ οδόν για την Πράγα όπου θα γίνει μια έκθεση μεγατόνων για την οποία ο Ελιάς έχει επενδύσει υπέρογκα ποσά ώστε να συμμετάσχει και να κάνει πάταγο με τις δημιουργίες του. Η Καρολίνα τυγχάνει να είναι μεγαλοστέλεχος της έκθεσης κάτι που προσθέτει τα μέγιστα στην εικόνα που σχηματίζει ο Ελιάς για εκείνη – εκτός, βέβαια, της ομορφιάς της.

Σιγά σιγά εκτυλίσσεται η κοινή τους ιστορία και οι σκέψεις του Ελιάς ότι μπορεί εκείνη να του ανοίξει πόρτες για να πετύχει το πολυπόθητο όνειρο. Από την άλλη η Καρολίνα αρχίζει και αναπτύσσει συναισθήματα για τον Ελιάς τα οποία γίνονται νοσηρά σιγά σιγά.

Σύντομα αναρωτιόμαστε… “Πόσο περίπλοκα μπορεί να λειτουργεί το ανθρώπινο μυαλό;” Ένα βιβλίο με σκοτεινή ατμόσφαιρα που η γραφή του θα σας αποζημιώσει.

Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο με αγωνία για την πλοκή καθώς το εξώφυλλο και ο τίτλος του με βύθισαν σε γόνιμη περιέργεια. Η μία σελίδα διαδεχόταν πολύ γρήγορα την επόμενη, καθώς η περιγραφή των γεγονότων και των χαρακτήρων με έκαναν να αισθάνομαι ότι ζω και ταξιδεύω μαζί τους. Η περιγραφή τους ήταν άκρως παραστατική και έδειχνε την εμπειρία του συγγραφέα να παρασύρει τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες στη δίνη της ανάγνωσης. Ο ήρωας και η ηρωίδα ήταν σύγχρονοι άνθρωποι που πάλευαν με τον εσωτερικό τους κόσμο για να αντιμετωπίσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος. Η άρτια περιγραφή των τοπίων με ταξίδεψε στα μέρη αυτά, γεννώντας μου την επιθυμία να τα επισκεφτώ. Δείπνησα με τους πρωταγωνιστές και μοιράστηκα μαζί τους τα συναισθήματά τους. Γεύτηκα κάθε σελίδα του και η επίγευση ήταν άριστη. Ανυπομονώ για το επόμενο βιβλίο!!